3 weken post-op

Tis hier stil en eigenlijk is dat vooral goed nieuws. Er valt niet zo veel te melden, het leven gaat zijn gewone GB gangetje. Nog één weekje volgens de fases en vanaf dan mag ik weer helemaal met de pot mee eten en alles uitproberen.

Normaal moest ik terug aan t werk vandaag, maar door een ontsteking op de buikwand (pijnlijk man!!) heb ik nog een paar dagen extra gekregen om te rusten. Het grootste nadeel is dat ik nu grote antibiotica pillen moet nemen. Niet makkelijk: als ik ze in één keer wil inslikken lukt dat niet (smorgens), als ik ze in twee breek (wat mag) dan moet ik te veel water drinken om het binnen te krijgen (en ik moet ze voor het eten innemen) en als ik ze oplos (wat dus ook kan) smaakt het verschrikkelijk en krijg ik braakneigingen….Lastig dus!!

Alles gaat vrij vlot eigenlijk. Af en toe een klein incidentje, zoals hier net nog: de kinderen waren lastig en ik kreeg plots honger. Ik besloot de pil nog’s in één stuk in te slikken omdat ik smiddags al een volle maag had van al dat water. De oudste dochter lach te brullen op de grond en ik probeerde een geroosterde boterham te eten. Voor t eerst dubbelgeplooid ipv echt als toastje. Ik dacht dat alles goed ging tot ik plots mega maagpijn kreeg. Ik ging in de zetel zitten en kreeg plots heel veel speeksel in mijn mond en dacht dat ik moest overgeven. Na een tijd kokhalsen en speeksel spuwen dacht ik plots dat ik moest overgeven, maar t enige wat er uit kwam was een soort “schuimbal” (ieuw! sorry voor de details!) Denk dat het dus die pil was die ergens vast zat ofzo??? Héél vies en ik hoop dat ik zoiets nooit op het werk zal voorhebben. Ik mag er niet aan denken zeg!!!

De weegschaal staat op een 6 a 7 kilo minder, dus ik klaag zeker niet!

Vandaag heb ik mijn hele kleerkast opgeruimd en voorbereid op de toekomst! Doordat ik de laatste weken niet zo mobiel was, lag alle overhoop en met het mooie weer kriebelde om het aan te pakken. Ik sorteerde al mijn kleren: nog aan doen, weggooien (kapotte kleren die ik toch nog hield omdat het al zo moeilijk was dingen te vinden waar ik in paste), zwangerschapskleding die blijven liggen was, en….(best of all!!) kleren die te klein waren maar die binnenkort dus zeker weer zullen passen!!! ZALIG zeg! Voor t eerst werd ik niet depressief door de confrontatie met mijn kleerkast, maar happy…. WE WANT MORE!

2 weken post-op update

2 volle weken zijn gepasseerd sinds de operatie.

De weegschaal telt al een 4 a 5 kilo minder, wat ik al voel in mijn broek en winterjas! Het eten gaat meestal vrij vlot, maar tis toch niet te onderschatten allemaal. Het is echt wel zoeken en aanpassen.

Ik ging van een “constant honger” gevoel naar een “constant bomvol” gevoel. Vooral psychologisch wat aanpassen. Je maakt lekker en gezond eten, kijkt er naar uit om aan tafel te gaan, neemt twee happen en je hele lijf zegt: stop, genoeg! Vreemd.

Vooral s ochtends is het ook wat moeilijk. Ik sta op en heb een duidelijk honger gevoel, maar toch wil het ontbijten niet goed lukken. Ik heb ook reuze dorst, maar drinken en eten mag (nog?) niet tegelijk. Met véél moeite eet ik een geroosterde boterham (of een halve) of een paar beschuitjes. Het smaakt mij meestal niet. Ook drinken is moeilijk. Sowieso dronk ik al nooit koffie of thee. S morgens dronk ik warme melk, overdag water en op werkdagen smiddags één cola light.

Water lukt niet goed, het valt altijd zo raar op mijn maag, doet een beetje pijn. Melk ging in t begin héél goed, maar valt nu ook niet altijd goed, warme melk durf ik nog niet omdat ik daar normaal een klontje suiker in deed en ik weet niet of dat nu mag/kan. Het enige wat mij wél smaakt is als ik in de namiddag een appelsien pers.

Het middageten is variabel: soms kan ik echt al vrij normale (kleine) porties eten, andere dagen gaat het wat minder vlot. Ik kijk al uit naar week 5: vanaf dan mag ik ook weer’s pasta of rijst eten ipv altijd maar puree of aardappelen.

Daarnaast eet ik elke dag soep. Het smaakt mij, bevalt mij goed op de maag én het vult! Ideaal dus!

Soms heb ik al’s zin in een koekje ofzo, maar meestal is het rap over. Ik heb al één keer een mini stukje chocolade geproefd, maar het smaakte mij totaal niet. Gisteren heb ik de helft van een mini boterwafeltje gegeten. Ook dat smaakte me niet zo zeer als vroeger. Raar (maar wel goed natuurlijk).

Vanaf volgende week ga ik weer aan het werk. Benieuwd hoe dat zal zijn. T gaat direct een killer week worden, want het lief heeft een hele week draaiweek én onze naschoolse babysit zit een week in het buitenland met school…ARGHHH, dat gaat puzzelen, stressen, lopen en haasten worden. Ik zie er nu al gigantisch tegenop!

Dipje

Pfff, vandaag is geen goeie dag.

Ik voel mij nog altijd vrij zwak (veel zwart voor de ogen) en moet echt nog veel rusten.

Mijn maag werkt niet goed mee vandaag en bij het ontbijt voelde ik mij wat misselijk. Ik kon amper een halve geroosterde boterham op. Ik ben het smeerbaar beleg (confituur en smeerkaas light) kotsbeu ook.

Het is wennen om van “constant honger” naar “constant propvol” te gaan. Ik ben bang dat het altijd zo zal blijven. Dat ik uitkijk naar het avondeten en na twee happen niets meer binnenkrijg. Ik ben bang dat ik mij altijd zo zwak zal voelen, zonder energie.

Alweer die rare gedachte van “shit, wat heb ik mezelf aangedaan” en “wat als ik er spijt van krijg”.

Ik vind dat de weegschaal niet snel genoeg ga, gewoon omdat ik maar net boven de 3 cijfers blijf schommelen. Ik weet dat ik niet logisch nadenk want hallo (!!) vijf kilo op twee weken is NIET traag of weinig. Hier zou ik in de normale wereld een moord voor gepleegd hebben.

Hopelijk morgen een betere dag dus….

Leuk

Weet je wat wél leuk is aan zo even “out” zijn?

De tekenen van vriendschap en appreciatie. Mijn vriendinnen die op bezoek kwamen, planten of kleine kadootjes krijgen met lieve berichtjes er aan, kaartjes in de brievenbus en zelfs bloemen die aan huis geleverd worden. En dan zwijg ik nog over de vele “wij missen je” berichtjes van mijn naaste collega’s. Daar naast ben ik ook altijd thuis als de postbode een pakje wil bezorgen (want met al dat thuiszitten ben ik nogal aan het webshoppen geslagen)

Eigenlijk is t echt een aanrader, zo eens kort buiten strijd zijn. Je merkt plots echt wie (en hoeveel mensen) om je geeft (geven).

Hoop

Voor één keer niet E’s steun en toeverlaat, maar de mijne.

Toen ik zondagavond afscheid nam van de kindjes besloot ik “leeuwtje” mee te nemen. Niet de only & only natuurlijk, maar een reserve exemplaar. Als ie mijn dochter zo vaak kan troosten, dan kan ie mij ook misschien wat bijstaan dacht ik. En zo ging hij met mij mee. Drie dagen week ie niet van mijn zijde.

Hoewel we kilometers verwijdert waren van elkaar, leken mijn kindjes zo toch dichtbij.

Lief!

Vandaag ging ik J (3 jaar) eindelijk zelf nog’s naar school brengen. In het normale leven is de school écht vlakbij (onze straat uitwandelen en dan nog een klein stukje naar beneden), in het post-op leven is het een gigantische uitstap 🙂

Ze was dan ook super enthousiast, al was dat vooral te danken aan het feit dat ze vandaag met de juf en haar vriendjes een uitstapje naar het bos ging maken! Toen ik zei dat we wel traag gingen moeten stappen zei ze doodserieus: “Ah ja, mama. Want ik heb pijn aan mijn knie, en jij aan je buik” en “Ik zal je wel een handje geven mama, dan kan je voorzichtig stappen”.

*smelt*

‘Tis echt super om te zien hoe goed ze het toch kan aanvoelen allemaal. Ze helpt mij hele dagen waar ze kan: dekentje brengen en op mij leggen, mijn glas water aangeven als het net te ver staat,….Ze  heeft het er wel wat moeilijk mee dat ik haar niet kan pakken, maar doet er niet lastig over. Ze zoekt andere manieren om contact met mij te hebben en ik geniet er stiekem wel van hoor! Zo vindt ze niets leuker dan samen met mij onder een dekentje in de zetel te liggen. Samen een boekje lezen of een spelletje op de Ipad spelen.

Elke ochtend vraagt ze of ze eens mag kijken “of mijn buikje al genezen is”. Als ze dan die vijf grote plakkers ziet zegt ze: “oei, nog niet genezen mama” en dan telt ze de plakkers. Ze weet dat ze wat geduld moet hebben en dat ik dan terug gezond en sterk zal zijn.

Maar ook E (19 maanden) voelt het aan dat er iets anders is. Ook zij kijkt vol verwondering naar de grote plakkers op mijn buik. En toen ik terugkwam van school vanmorgen had ik weer van die venijnige pijnsteken in mijn buik. Ik ging in de zetel zitten om wat te bekomen en E zei direct: mama rusten, pijn buikje. Ondertussen probeerde ze het grote deken te pakken om op mij te komen leggen.

Wat een schatten zijn het toch!

De eerste keer

Vandaag voel ik mij alweer een beetje beter als gisteren. Stappen en actief zijn is wel nog altijd moeilijk. Vooral de wonde van de drain blijft pijn doen en vooral bij trappen doen of bijvoorbeeld rechtstaan terwijl ik iets kleins moet vasthouden is het hels. Net alsof ze met 7 messen diep in mijn buik snijden. AUWIE!

Maar ik voel mij niet meer zo zwak en kan ook weer wat beter eten. Ik voel mijn maag ook niet meer zo constant zitten. De eerste dagen had ik dat bij het eten wel. Ik voelde goed waar mijn maag zat en voelde er allerlei rare dingen. Nu voel ik niets meer. Een goed teken lijkt mij.

Ik doe mijn best om zo gevarieerd mogelijk te eten en genoeg gezonde dingen binnen te krijgen. Ik eet gemixte warme papjes en fruitpap. Voel mij net een baby, maar raar maar waar: alles smaakt mij gigantisch hard!!! Gelukkig maar.

Hoewel ik dus nog niet zo actief ben geweest had ik plots een enorme drang om nog’s buiten te komen. Twas al bijna een week geleden dus ik wou eens uit het huis. Hier vlakbij was er een tweedehandsbeurs van de Gezinsbond en ik besloot het er op te wagen. Ik reed naar daar en dat voelde wat onwennig, maar ging toch vlot. Ik parkeerde vlakbij en stapte heel traag naar ginder. Daar deed ik op mijn uiterste gemakje en zeer voorzichtig een toertje en kocht een paar mooie kleren voor de meisjes. Tegen het einde voelde ik wel dat ik mij aan het overdoen was, ik begon kei hard te zweten en de drainwonde speelde weer op. Pijn, pijn, pijn. Ik stapte met veel moeite terug naar de auto. Terug thuis voelde ik dat ik mij een klein beetje geforceerd had, maar ik was toch super content dat ik eens buiten geraakt was!

Normal life: ik kom er aan! 🙂

Blub Blub…

….en zo kom ik langzaam aan weer boven water.

Ik had mij ingesteld op een zware operatie, maar had het herstel misschien toch wat onderschat. Mijn moeder kwam bij ons logeren terwijl ik in het ziekenhuis was. Zo kon de oudste dochter gewoon naar school en de jongste mocht een paar dagen thuisblijven van de creche. In het eerste plan bleef ze tot woensdagavond, de dag dat ik naar huis zou komen.

Een paar weken voor de operatie stelde ik al voor om toch maar tot donderdag te blijven. Je weet toch maar nooit en zo moest ik mijn eerste dag écht thuis niet alleen zijn met de kinderen. Jongens toch, daar moet ik nu écht mee lachen. No way in hell dat ik mijn dochter naar school had kunnen stappen. Tis dan wel vlakbij (einde straat), maar deze week leek dat een oneindig grote afstand. Zelfs vrijdag lukte het mij totaal niet, want ik had een super flauwe dag. Elke keer dat ik rechtstond zag ik super zwart voor mijn ogen en dacht ik dat ik ging flauwvallen. Mijn mama was helaas vrijdagochtend weer moeten vertrekken dus gelukkig kon ik op de hulp van mijn collega/vriendin rekenen om J van school te halen.

Ik heb mij redelijk groggy gevoeld en heb toch wel serieus wat pijn gehad, maar elke dag voel ik mij wat beter en sterker worden, dus hopelijk ben ik volgende week eindelijk weer echt wat op de been.

Het relaas van de afgelopen dagen zal ik ook aanvullen, voor de duidelijkheid misschien gewoon de berichtjes anti-dateren zodat ze op de juiste datum hier verschijnen.

Maar het goeie nieuws is, ik ben vertrokken! In de goede richting, sinds de dag voor de operatie tot nu ben ik al een goeie drie kilo kwijt! Hoera! Samen met de 2 kilo a 2,5 kilo die ik al kwijt was door mijn keelontsteking en ziekte vind ik dat toch al een goed resultaat! 🙂

De eerste dagen thuis

De eerste dagen thuis zijn zeer wisselvallig. Ik voel me lichamelijk duidelijk elke dag wat beter: mijn buik is minder opgeblazen waardoor de wondjes steeds minder trekken. Ook vanbinnen voelt het normaler waardoor ik sinds donderdagnacht weer op mijn zij kan slapen. Hoera! Een wereld van verschil.

Toch heb ik bijna elke dag nog een dutje nodig rond de middag. Ergens naar toe gaan of veel stappen lukt nog NIET. Ik lig nog veel neer en probeer af en toe rechtop te zitten. Voorlopig is dat meer dan genoeg.

Het eten gaat gelukkig wél heel goed: Ik eet smorgens beschuitjes met confituur, daarna een glas melk. In de voormiddag eet ik een puddingske en smiddags eet ik gemixt eten. Het smaakt mij allemaal hemels! In de namiddag drink ik een geperste appelsien of ander fruit en savonds weer twee beschuitjes met smeerkaas. Later op de avond drink ik nog wat gemixte soep.

Ik eet niet altijd even veel, ben nog heel voorzichtig. Ik voel vanalles en weet nog niet altijd wat het juist wil zeggen: pijn? Vol? Honger? Tis even zoeken en tot dan eet ik liever te weinig dan te veel. Omdat ik op woensdag constant zwart voor mijn ogen zie en mij super zwak voel, begin ik wel meer mijn best te doen om toch aan twee beschuitjes te geraken bij de hoofdmaaltijden. Ook s avonds eet ik iets meer soep. En het werkt. Vandaag, zaterdag voel ik mij al een pak fitter!

D-Day

Maandag was het dan d-day! Omdat Brugge toch wel een heel eind van huis is en omdat ik mij al om  7u smorgens moest aanmelden in het ziekenhuis, besloten we de dag voordien al te gaan slapen bij vriendin S. Zij woont op een half uurtje van AZ Sint Jan en dat lijkt mij toch een pak relaxter. Want als er één ding is waar ik niet tegen kan dan is het te laat komen of stressen over te laat komen. Twee dingen die ik absoluut wil vermijden op operatie dag.

Ik heb een vrij oké nacht, maar als ik rond 4u30 wakker wordt is het wel gedaan met slapen. De wekker staat om 5u40 dus ik lig nog wat te staren in het donker. Om 6u zitten we uiteindelijk in de auto en rond 6u45 komen we aan in Sint-Jan. Er zitten al heel wat mensen te wachten in de aanmeldingsruimte. Ik trek een nummertje: 6. Nog even wachten dus.

Om 7u stipt gaat het loket open. Ze beginnen niet met de nummertjes, want eerst komt er een mevrouw met een lijst namen. Ze roept een aantal mensen af en doe moeten zich eerst inchecken. Ik ben er niet bij. Damn. De tijd tikt verder. Uiteindelijk roept ze ook mijn naam af. Ik krijg een armbandje om en moet alles nog’s bevestigen: mijn gegevens, adres en voor welke chirurg ik kom. Daarna sturen ze mij naar het derde. “Gewoon naar t derde en dan rechts, daar is een onthaal”, zegt ze kort.

We nemen de lift, gaan naar rechts en zien niets. Enkel donkere, verlaten gangen. Vreemd. We lopen wat van hier naar daar en komen nergens iets of iemand tegen. Uiteindelijk zien we in één of ander verlaten kantoor een meneer zitten. Gelukkig is hij super vriendelijk en wijst hij ons de juiste weg! Oef, aangekomen waar we moeten zijn. Het is ondertussen, denk ik 7u30 (of iets later). De dame aan het onthaal verwacht mij al en is net bezig met mijn papieren. Ik moet alweer alles bevestigen en ik krijg nog wat informatie. Daarna krijg ik een kamer toegewezen. Er ligt een oudere mevrouw, ze lijkt al vrij wakker en actief. Ik leg mij nog wat op het bed en probeer nog wat te rusten. Ik ben eigenlijk doodmoe. Slapen lukt natuurlijk niet, dus we wachten in stilte zo wat af.

Er was mij gezegd dat het rond 9u30 (denk ik toch) aan mij zou zijn en dat ze mij wel komen halen als t zover is. Voor ik het weet staat er een vriendelijk verpleegster aan mijn bed met een sexy schortje (not). Ik moet plassen en mijn kleren inwisselen voor de operatie schort. Plots gaat het heel snel. Vijf minuten later rollen ze mij naar beneden. Ik word in een soort van wachtkamer gezet waar niemand iets tegen mij zegt. Héél raar. Na een tiental minuten rollen ze een bed binnen met een jonge kerel. Hij ligt naast mij en ze doen het gordijntje toe. Ik hoor ze tegen hem zeggen dat het direct aan hem is en dat Dillemans eerst nog met hem zal komen praten. Zehheeegg voorsteker, denk ik 😉

In totaal lig ik toch een drie kwartier beneden denk ik en dan is het aan mij. Ze rollen mij naar een ruimte waar ze mij een infuus steken en uitleggen dat ze mij daar zo meteen in slaap gaan doen. Dillemans komt mij nog even groeten en dan komt de verdoving. De anesthesist spuit iets in en zegt: nu ga je snel in slaap vallen. “Ik voel nog niets zeg ik”,  meteen gevolgd door: “ah toch wel” en boenk, weg ben ik.

Net voor het inslapen zei de anesthesist nog dat ik bij het wakker worden goed met mijn benen moest bewegen. Plots lig ik ergens en zie ik alles als door een zware roes. Ik heb het gevoel dat ik stil lig en al de rest full speed rond mij gebeurd, of is het omgekeerd? Ik ben mij amper van iets bewust maar een vage stem in mijn hoofd zegt: bewegen met die benen! In gedachten doe ik dat dan ook wild, want ik heb het gevoel dat er niemand is die naar mij kijkt. Ik zie ze precies altijd naar iemand links van mij gaan, maar ben mij eigenlijk van bijzonder weinig bewust. Ik val terug in slaap en weer “wakker”. Bewegen met die benen denk ik. En hup weer in slaap. Plots hoor ik ergens vaag iemand zeggen “dat zij ook terug naar de kamer mag”, nog voor de zin is uitgesproken slaap ik al weer.

Plots word ik wakker in mijn eigen kamer. Het lief zit in de stoel op mij te wachten. Ik voel mij mega groggy en kan niet echt praten. Vrij snel daarna merk ik nog half in coma dat mijn kamergenoot ontslagen wordt en naar huis gaat. Oef, denk ik! Even een kamer alleen. Ik ben super groggy en kan, net als bij de bevalling alleen wat kernwoorden mompelen: pijn, mottig, koud….Ik heb het gevoel dat de verpleegsters er meteen zijn als ik ze nodig heb. Ik krijg extra dekens, pijnstillers en iets tegen het misselijk zijn.

Ik slaap en word soms een beetje wakker. Mijn mond is zo degoutant droog, ik zou een moord plegen om te mogen drinken. Helaas, tot morgen mag ik mijn lippen en mond enkel, af en toe besproeien met een bus water. Damn, wat is dit lastig zeg! Tegen de avond ben ik even wakker en zeg ik dat het lief gerust naar huis mag gaan. Ik ben toch niets waard en slaap bijna continu. Toch was ik blij dat hij er was die eerste uurtjes. Ik was te groggy om zelf op knopjes te duwen en verpleegsters te roepen.

Ik ga de eerste nacht in en moet regelmatig plassen. Vreemd denk ik, ik drink niets en toch zo veel plassen? Het blijkt een gevolg te zijn van al de zakken vloeistof die in mijn infuus verdwijnen. De eerste twee keer moet ik op de bedpan. Gelukkig (?!) had ik hier al wat ervaring mee van toen ik ooit met een gebroken ruggenwervel plat lag. Het lukt vrij goed, maar vanaf de derde keer zijn ze onverbiddelijk: ik moet zelf het bed uit en plassen op een speciale stoel die ze komen aanrijden. Het voelt héél raar om recht te komen en ik heb echt veel last van de wonde waar de drain nog zit. Man wat haaaat ik die drain. Ik zeg zelfs tegen een verpleegster: “amai, ik had nooit gedacht in mijn leven dat ik ooit nog iets ging doen wat lastiger was dan mijn eerste bevalling (remember: 4kilo210, reusachtig hoofd én sterrenkijker, dit alles zonder epidurale)

Tegen de ochtend begin ik echt te klagen over de drain en uitgebreid te vragen wanneer ie er alsjeblieft uit mag. Ik denk dat het effect had want om 7u komt een assistent kijken en krijg ik een oké. Een kwartiertje later wordt de drain verwijderd (nauwelijks gevoeld) en krijg ik een glas water: HALLELOUJA! Ik moet er heel lang over doen en het héél traag opdrinken dus. Als dat lukt krijg ik vanavond een mager yoghourtje. In de namiddag verwijderen ze ook mijn infuus. Iets waar ik eigenlijk geen last van gehad heb.

Ik voel mij redelijk crappy en denk soms echt van shit wat heb ik toch gedaan? Gelukkig wist ik al van lotgenoten dat dit een zeer normale gedachte is op dag 2. Ik probeer positief te blijven en tel af naar elke volgende stap in de goede richting.

Een nieuwe kamergenoot dient zich aan. Een lief, rustig ouder vrouwtje die heel respectvol is. Haar man en zij zien dat ik veel pijn heb en ze houden zich in stilte bezig. Kort na de middag wordt opgehaald voor haar operatie. Tot mijn verrassing komt ze niet meer terug die dag. Ze moet blijkbaar een nachtje in mid-care doorbrengen. Alweer de kamer voor mezelf dus, ik kan niet zeggen dat ik het erg vind.

Ondertussen zet ik mijn comatueuse staat verder en slaap bijna de hele dag. In de namiddag komt een vriendin langs, maar lang kan ik niet praten. Ik ben véél te moe. Als vijf minuten later de volgende vriendin zich aanmeld ziet ze al snel dat ik héél moe ben. We praten eventjes en dan doe ik een dutje terwijl S in de zetel naast mij een boekje leest. Ook al slaap ik vooral, ik vind het super gezellig gewoon te weten dat ze er is.

Tegen de avond krijg ik een yoghourtje. Alweer met de boodschap: traag opeten. Ik doe het open en proef voorzichtig. Het doet deugd iets te mogen eten, maar het smaakt mij niet echt. Het blijft bijna onaangeroerd staan. Ik slaap bijna de hele avond verder en plots rond 23u30 ben ik klaarwakker. Gelukkig lig ik dus alleen, ik besluit een beetje tv te kijken. Na een paar uur ga ik toch maar wat slapen. Rond 4u ben ik alweer wakker. Ik voel mij super zwak en heb HONGER! Ik eet het yoghourtje toch maar op  en wacht tot de ochtend er eindelijk is.

Ik voel mij smorgens niet zo denderend, maar ben wel super content met mijn twee beschuitjes. Héél traag eet ik ze op, het doet deugd. Een paar uur later krijg ik nog een gemixt bordje toeschoven en ook dat gaat vrij vlot naar binnen. Ik voel mij nog redelijk belabberd, maar toch is het de bedoeling dat ik vandaag naar huis ga. Zeker als zelfbetaler zou het beter zijn dat er geen extra dag gefactureerd moet worden. Ik krijg nog een laatste controle, de nodige papieren en voorschriften en ook Dillemans komt nog’s langs.

Het lief haalt een rolstoeltje, want ik voel mij echt nog niet in staat om tot de uitgang te stappen. Ik zie enorm op tegen de autorit want mijn buik is nog altijd gigantisch opgeblazen waardoor alle wonden gigantisch trekken en pijn doen. Ik heb precies een mega bierbuik! Ik installeer mij zo comfortabel mogelijk in de auto, met de stoel op ligstand, een worstenkussen en een dekentje. Het is 13u smiddags dus ik hoop dat we geen file zullen hebben. Natuurlijk is dat een utopie en de hele Brusselse ring staat vol. Er is een ongeval gebeurd aan de andere kant en wij staan in de kijkfile. Balen!

Maar eerlijk is eerlijk: op zich valt de rit nog goed mee. Enkel het laatste half uur is er echt te veel aan. Ik ben doodop van de verplaatsing en ben zo blij om thuis te zijn. Ik moet wel meteen de zetel in om te bekomen van de rit. Ik blijf er de rest van de dag liggen en geniet toch van de drukte rond me heen. Gelukkig is mijn moeder er om mee voor de kinderen te zorgen. Zo kan het lief nog wat boodschappen doen en de nodige medicatie in huis halen.

Ik kan vooral alleen maar denken: IK BEN THUIS! OEF!